Een aantal jaren geleden mochten we met de voorganger van Vuurzee Training & Coaching een bijdrage leveren aan de afsluiting van een beleidsbijeenkomst. We waren gevraagd om vanuit improvisatietheater te werken met de actuele thema’s van die dag. Het koppelen van een theatraal beeld aan belangrijke onderwerpen en doelen zorgt ervoor dat verstand en gevoel met elkaar verbonden worden en dat de doelen echt gaan leven. Dat helpt om daadwerkelijk actie te koppelen aan plannen. Daarnaast is het op het eind van zo’n dag heel lekker om even te kunnen lachen en ook nog ontroerd te worden.
We troffen een zaal vol met leidinggevenden en bestuurders uit de zorg. Tijdens het opwarmen van de zaal werd al snel duidelijk dat het een dag vol vuur was geweest. Er waren dingen bevochten, besproken, ontdekt en het had vooral geleid volgens de aanwezigen tot bedenken van de volgende belangrijke stappen in hun huizen & instellingen. Nadat we iedereen hadden gevraagd elkaar daar uitbundig mee te complimenteren en vele bedankjes waren uitgewisseld vroegen wij hoe de aanwezigen in de kern terugkeken op de dag.
‘Het komt misschien wel nooit af, maar het wordt wel steeds mooier.’
De scene die volgde liet een vermoeide hardwerkende metselaar zien die de ene steen na de andere stapelde. Hij en de leidinggevende hadden het soms moeilijk om elkaar te begrijpen wat zorgde voor hilarische omstandigheden. Maar toch vonden ze elkaar omdat beiden de Sagrada Familia voor zich konden zien zoals hij zal zijn in een verre toekomst. Een mooie kathedraal die ze – ondanks hun verschillen – samen aan het bouwen waren.
Ik denk dat dat ook was wat me raakte in de kern van de bijeenkomst.
Deze groep zorgmanagers bestond uit kathedraal bouwers. Mensen die vanuit passie, trots en idealisme werken aan een doel wat mogelijk nooit helemaal bereikt zal worden. Die zichzelf zien als een belangrijke schakel ook al zullen ze het einddoel mogelijk nooit kunnen zien en is hun bijdrage soms klein.
De bouw van bijvoorbeeld de Notre Dame duurde iets minder dan tweehonderd jaar. De mensen die ermee begonnen wisten dat ze hem nooit af gingen zien. De ene bouwer die je vroeg wat hij deed antwoordde: “Ik stapel stenen op elkaar zodat het een muur wordt”. De andere bouwer antwoordde: “Ik help mee aan het bouwen van een kathedraal”.
Wat is het verschil tussen die twee?
Degene die zichzelf als kathedraal bouwer ziet heeft over het algemeen meer voldoening, voelt zich nuttiger en meer gewaardeerd. Het toewerken naar iets moois zorgt ervoor dat je de motivatie hebt om net die stap harder te zetten als het moeilijk wordt. Het is immers niet zomaar een muur, maar een essentieel onderdeel van de kathedraal. Begrijp me niet verkeerd: Beiden kunnen vakmensen zijn met hart voor hun vak die kwaliteit leveren. Het verschil gaat meer over het gevoel van geluk van deze mensen. En over een belangrijke hulpbron die ze in zichzelf kunnen aanzetten. Die ervoor zorgt dat je je eigen kracht kunt aanspreken en open staat voor de bijdrage die anderen leveren op hun volledig eigen manier. Dat je open staat voor samenwerking omdat je misschien wat anders doet maar aan hetzelfde doel werkt. Dat je trots bent op wat je hebt bereikt ook al komt het nooit af.
Hoe ziet jullie kathedraal eruit?
Als organisaties kans zien om een helder gezamenlijk beeld te ontwikkelen van de kathedraal die gebouwd gaat worden, dan is de eerste stap gezet naar een organisatie vol kathedraal bouwers. Een organisatie vol mensen die werken aan een groots doel. Op hun eigen manier en vanuit eigen verantwoordelijkheid. Mensen die zich gewaardeerd voelen en gelukkig zijn in hun werk en waarvan de gezamenlijke resultaten iedere verwachting zullen overtreffen.