Weer een nieuw jaar en dan hebben veel mensen goede voornemens. Veel mensen zijn er ook alweer mee gestopt. Werken goede voornemens eigenlijk wel? En wat zijn de principes erachter?

Laat ik beginnen bij mijn eigen uitdaging op dit moment. Ik ga ondernemer worden. Is dat een goed voornemen? Nou eigenlijk niet. Het is een doel. Maar het is niet vandaag al een feit. Ook is de gedachte niet afgelopen kerst in me opgekomen, maar is het iets waar ik al jaren mee rondloop. Ik heb het ook al vaker geprobeerd. Wat ging er mis? Het ging mis juist omdat het een goed voornemen was. Ik wilde vanaf morgen ondernemer zijn. Toen dat niet direct een feit was, raakte ik ontmoedigd en ging ik weer doen wat ik altijd deed. Me per uur verhuren aan de organisatie waar ik al jaren voor werkte. Die organisatie nam me na een tijdje weer in vaste dienst en ik was terug bij af.

Komt dit verhaal bekend voor als je terugdenkt aan de meeste goede voornemens voor een nieuw jaar? Bijvoorbeeld willen afvallen? Dat snap ik want dat is hoe het werkt. Uitzonderingen daargelaten. En er is veel onderzoek dat dit ondersteunt. Psychologie professor Robert Mauer schreef een boek genaamd ‘One Small Step Can Change Your Life’ waarin hij uitlegt aan de hand van onderzoek dat als mensen een te groot doel in één keer proberen te bereiken ze in een staat van paniek terecht komen. Dat levert een vecht, vlucht of freeze reactie op. Die reactie blokkeert alle creativiteit en emotionele intelligentie die nodig is om je doel te bereiken en die offers te brengen die nodig zijn.

De oplossing is gelukkig heel simpel. Kleine stapjes zetten in de richting van je doel. Kleine stapjes herkennen je hersenen niet als bedreigend. Daardoor blijf je helder nadenken en trap je niet op je eigen noodrem. Dit werkt overigens bij groepen mensen net zo. Bijvoorbeeld in organisaties dus.

Ik ben 30 kilo afgevallen in de laatste anderhalf jaar. Ook dat was iets waar ik al jaren mee worstelde. Ik heb meerdere diëten geprobeerd en werd vervolgens steeds dikker en minder energiek. Tot het punt dat ik mijn veters niet meer normaal kon strikken en ik mijn stropdas op het werk gebruikte om te verbergen dat mijn XXXL overhemd zo strak zat dat de knopen er bijna afsprongen.

De ommezwaai begon bij mij enkele jaren geleden toen ik me afvroeg waarom ik eigenlijk alles vierde met eten en waarom ik altijd alle stress weg at. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk heel onzeker was. Die onzekerheid kwam doordat ik me vroeger altijd anders voelde dan anderen. Een beetje raar ook. Eigenlijk is dat rare tegenwoordig mijn handelsmerk, maar de onzekerheid zat er nog wel. Naast werken aan mijn onzekerheid kwam ik erachter dat ik veel dingen te belangrijk maakte zoals bijvoorbeeld mijn werk. Dat ik genoot van verantwoordelijkheid hebben, maar dat ik andere dingen verwaarloosde zoals mijn geliefde, mijn familie en mijn vrienden. Ik ging daarom ook kleine veranderingen aanbrengen waardoor ik langzaam meer balans vond. Ook kregen Miriam en ik onze oudste dochter Mette die nu vier jaar is. Daardoor wilde ik graag gezond zijn. Voor mezelf en voor mijn gezin. Ik wil gewoon dat we zolang mogelijk lol hebben samen. Ik begon steeds een klein stukje verder te lopen met de hond. Iedere dag een beetje. En wat kracht oefeningen te doen thuis. Nadat onze jongste dochter Niene was geboren nu bijna anderhalf jaar geleden wilde ook mijn vrouw weer gaan trainen. We ontdekten groene smoothies waardoor we meer groente gingen eten. Ik zag een Youtube filmpje van Jesse van der Velde waarin hij vertelde over kettlebels. En hij vertelde over groeihormonen en wat goede voeding en beweging doet met je lichaam.

Er kwamen steeds kleine stapjes bij. En die stapjes hebben er toe geleid dat ik nu heel fit ben. Ik train drie keer per week, heb een laag vetpercentage, veel spieren en voel me geweldig. Ik kan volgens de fit test die ik vorige week deed met mijn 44 jaar naar het CIOS. En weet je wat grappig is? Ik heb veel meer tijd voor alles wat ik wil en moet doen dan vroeger. Kleine stapjes zorgen ervoor dat je het inpast in je leven. Niet dat het je leven ontwricht zoals ‘goede’ voornemens dat doen. En mijn doel is inmiddels ver overtroffen. Ik heb nu weer een nieuw doel lange mud runs en survival runs. En dat is al doel drie. Volgens mij zitten er weinig grenzen aan. Vroeger vond ik dat sportgelul overigens ;-).

Daarom is mijn ondernemersdoel geen goed voornemen. Het is een doel. Ik weet dat ik graag mensen wil helpen belangrijke keuzes te maken in hun leven zodat ze hun wensen kunnen waarmaken. Dat ik teams succesvol wil helpen maken. Ik weet ook dat ik dat uiteindelijk op een bijzondere plek wil doen. Een plek waar Miriam en ik ook onze grenzeloze creativiteit kwijt kunnen en waar het gezellig is om te zijn voor iedereen. Ik ga iedere dag proberen kleine stapjes te zetten en te zien waar dat pad me brengt. Ik ga geloven in mijn doel en in mijn eigen kunnen dat wel. En dat is dan ook gelijk de grootste uitdaging. Ik merk nu namelijk al dat ik teveel wil. Dat ik in grote stappen denk en dat dat me ontmoedigt. Ik weet dat ik het ook zwaar ga krijgen. Ik ga je op de hoogte houden hoe dat gaat. In alle eerlijkheid zowel positief als negatief. Dat beloof ik!

Ik wens je een heel gelukkig jaar!

Jan Willem